Nie zawsze będzie łatwo. Nie zawsze będzie kolorowo. Cicho. Spokojnie. Wesoło. Ludzie będą znikać, sytuacje komplikować, lasy płonąć, kłótnie wybuchać. Będzie dużo płaczu, bólu, bezsilności i smutku. Będą dni, gdy nie będzie chciało się wstać z łóżka ani iść do pracy. Gdy świat zda się kończyć – który to już raz w tym życiu?
Ale wiesz, zawsze jednak będzie jakoś. Dopóty będziesz co wieczór kłaść się spać i rano wstawać, dopóki będziesz żyć. Jeśli tylko będziesz oddychać. Jeść. Chodzić. Mówić. To już ogromny fundament budowania życia. Zawsze można zacząć od nowa. Wyciągnąć wnioski. Nauczyć się czegoś nowego o sobie, o wolności, priorytetach, sile.
Jeszcze nie raz może Cię rzucić w nieznane. I niech tylko upłynie jakiś czas tego niewybranego umyślnie życia, spójrz na nie przychylnie, nagle może okazać się, że lepiej być nie mogło. Że tak właśnie miało się potoczyć. Że nawet w najczarniejszej pieczarze można rozpalić ogień i grzać się jego cieple.
Wielka sztuka – cieszyć się życiem, nawet gdy nie jest najlepiej. Widzieć pozytywy tam, gdzie inni widzą tylko nieprzychylności. Lżej się wówczas oddycha, spokojniej.
KOCHAJ.SIĘ 