Iga

Słucham ich. I boję się. Boję się tego, co niepewność, niewiedza i bycie zranionym może zrobić z człowiekiem. Ile cynizmu, bezduszności, prostego oceniania i odrzucenia może wywołać brak dobrych wzorców. Do czego doprowadza strach przed obecnością drugiej istoty, tak często zupełnie nieuświadomiony. 

Słucham ich i tak bardzo cieszę się, że te wszystkie obwiniające słowa już nie przepływają przez moje gardło. Że uleczyłam żal, złowrogość, zazdrość, niepewność. 

Przepraszam Cię. 
Za to, że uważałam Cię za głupią. 
Przepraszam za wszystkie złe słowa, które wypowiadałam w Twoją stronę. 
Te o byciu pustą. O kłótliwości. O intrygach. O wyrafinowaniu. 
Przepraszam za to, że mówiłam o o Tobie brzydko, gdy nie byłaś obok. 
Przepraszam za to, że oceniałam, nie rozumiejąc. 
Że myślałam, że wiem, co czujesz. 
I wmawiałam Ci, że wiem to lepiej od Ciebie. 

Przepraszam Cię, że zamiast być obok Ciebie, kazałam Ci brać się w garść. 
Za momenty, gdy złorzeczyłam. 
I zazdrościłam, zamiast czerpać ze wspólnego doświadczania. 
Przepraszam za te chwile, w których uważałam się za lepszą od Ciebie.
I te, gdy nie doceniałam Twoich wyborów. 
Przepraszam, że myślałam, że wiem, co będzie dla Ciebie najlepsze, mierząc miarą mojego życia. 

Kobieto, każda Kobieto, z którą zetknęło mnie życie, przepraszam Cię za wszystkie błędy, które popełniłam. Dziękuję Światu, że dziś mogę stać z Tobą ramię w ramię i czerpać z naszej obecności. Z tego, że Ci nie zazdroszczę, bo kocham moją własną drogę. A gdy coś mnie uwiera, to to zmieniam, ale nigdy Twoim kosztem.

I że wiem, że wszystkie krzywdy, które mi wyrządziłaś, wynikały z Twojego poczucia zranienia. Dziękuję, że mogłam zrozumieć, że jesteśmy sobie potrzebne i że wzrastamy najbardziej, gdy istniejemy w pokoju i pełnym wsparciu. Dziękuję, że wspólnie możemy walką i miłością dbać o ten świat i o siebie.