Biorę Cię taką, jaka jesteś. Przyjmuję wszystkie Twoje bóle, strachy, radości, płacze i złości. Przyjmuję Twoją historię o chorobie. Zwierzenie o śmierci, monolog o stracie.
Słucham Ciebie, widzę, szanuję, nie oceniam. Nienawidzisz? Nie rozumiesz? Nie przyjmujesz? Masz prawo. Jestem tu. Rozumiem, że Ty to Ty, a ja to ja i nie mogę mierzyć swoją miarką. Rozumiem, że nie ma tu miejsca na rady, tak długo, jak o nie nie poprosisz. Rozumiem, że nie ma tu miejsca na komentarze, bo nie muszę nic mówić, mam tylko słuchać.
Dociera do mnie, że każdy z nas ma inną, nieodkrytą historię i tak jak zawsze czuję się niesamowicie zaszczycona, mogąc ich wysłuchać, tak samo nauczyłam się, by nie oczekiwać, że ktoś się nimi ze mną podzieli. I, że wytłumaczy mi swoje zachowanie, choć czasami w ogóle go nie rozumiem. On ma prawo gubić się w sobie, a ja mam prawo nie pojmować. Sztuką jest znaleźć się gdzieś w połowie, starać się zrozumieć z szacunkiem, rozmawiać, choć nie naciskać. Umieć odpuścić, umieć dać przestrzeń, umieć zaufać ciszy i krzykowi.
Budują nas nasze doświadczenia, nasze strachy, złości, zaufania, niepewności. Czasami możemy się w nich odnaleźć po roku, czasami po tygodniu, niekiedy nigdy. Bo niektóre nigdy nie znikają, nigdy nie zapominamy. Do nas też tylko zależy, czy cos z tym zrobimy, zrozumiemy, odkryjemy. Czy po prostu przeżyjemy, bez wniosków, refleksji. To też jest ok. Taki stan rzeczy też akceptuję, choć to dla mnie trudniejsze.
Więc biorę Cię taką, takim, jakimi jesteście. Siebie też taką biorę. I nic nie powiem, jeśli nie będziesz robić innym krzywdy, a gdy zrobisz krzywdę sobie, zareaguje tylko wówczas, gdy będziesz chcieć. Taki mam zamiar, być obok, akceptować, słuchać. Dawać przestrzeń.
KOCHAJ.SIĘ 