Akt kolejny. Tym razem – analogowy. O walce o samą siebie, o odwagę w dążeniu do równowagi i co najważniejsze – o miłości. Jak zwykle u mnie – o miłości do siebie, ale tutaj także o wyjątkowej miłości między dwojgiem ludzieńków, którzy trafili na siebie, by być najpiękniej w świecie.
„Wiem, że mieszkasz we mnie. Widzę Cię w sobie – przejawiasz się we mnie tym wszystkim, czemu mogę zaufać – rytmom, przypływom i odpływom, pulsowaniu i zanikaniu. Należę do słońca i księżyca, bowiem należę do Ciebie, należę do świata roślin i zwierząt, bowiem należę do Ciebie. Kiedy księżyc co miesiąc porusza we mnie krew, wiem, że jestem Twoja, że zaprosiłeś mnie do swego stołu, by skosztować smaku życia. Kiedy każdej jesieni moje ciało okrągleje i przybiera, staje się jak dzika gęś, jak sarna, których ciało więcej wie o naturze świata niż najmądrzejszy z ludzi. Obdarzasz mnie wielką siłą, żeby przetrwać noc”.
– O.Tokrczuk
KOCHAJ.SIĘ 